Topi se dan.
Po zlatnom odru device mru,
dragane bolu,
sestre moje mile.
Putuju nesmehnute
za nečim što su snile.
Sâm ja.
Tople poniru reke.
Mirišu na ljiljane
što precvetali lane.
Sama zgažena biljka
zlatan otvara cvet
iz ožiljka.
Šta li se njima snilo,
pa teku nasmehnute
u tamni dol?
Sâm ja.
Nastajem čudno
iz ovog nestajanja,
snom te dublje me sve budi.
Sama zgažena biljka
zlatan otvara cvet
iz ožiljka.
Autor: Momčilo Nastasijević
